Jeśli związek między kaligrafią a poezją wydaje nam się bezpośredni i naturalny, to w oczach Chińczyka równie bezpośredni i naturalny wydaje się związek łączący poezję i malarstwo. W chińskiej tradycji, w której malarstwo zwane jest wu sheng shi (milczącą poezją), te dwie sztuki są spokrewnione. Liczni poeci tworzyli dzieła malarskie, a każdemu malarzowi wypadało być również poetą. Najwybitniejszym tego przykładem jest niewątpliwie Wang Wei, z początku dynastii Tang, równie słynny jako twórca techniki malarstwa monochromatycznego i prekursor malarstwa znanego pod nazwą ,,duchowe”, co jako poeta. Jego doświadczenie malarza wywarło silny wpływ na sposób, w jaki układał znaki w swoich wierszach, co skłoniło poetę Su Dongpo z dynastii Song do stwierdzenia, iż ,,jego obrazy są poematami, a poematy – obrazami.” Pierwotnym czynnikiem łączącym poezję z malarstwem jest właśnie kaligrafia, a kluczowym wyrazem relacji poezja-kaligrafia-malarstwo, tworzącej fundament całościowej sztuki, jest tradycja umieszczania kaligrafowanych wierszy na pustej przestrzeni obrazu. Zanim określimy znaczenie tej praktyki, należy podkreślić fakt, iż zarówno sztuka malarstwa, jak i kaligrafii opiera się na kresce, co umożliwia ich współistnienie.
Kang-i Sun Chang, (tłum Adina Zemanek)