Postawę grupy „Ścieżka tuszu” wyznacza odniesienie do sztuki i do natury.
Za niedościgłe wzory artyści uznali malarstwo Vincenta Van Gogha, Józefa Chełmońskiego, Leona Wyczółkowskiego, angielskich akwarelistów, a przede wszystkim twórczość wielkich mistrzów malarstwa tuszowego wen – ren. Konfucjusz, Guang Cheng lub Bo Yi, uważali za nieodzowne wędrówki po górach Kontong. Agata, Konrad i Lech – wędrówki po Karpatach. Pragną być jak najbliżej natury, zanurzyć się w nią, z nią współistnieć. Góry stanowią dla nich przestrzeń sacrum. Idąc za przykładem mistrzów chińskich i japońskich sądzą, że najwłaściwszą drogą dojścia do celu jest ścieżka tuszu i związane z nią szczerość, bezkompromisowość działania i spontaniczność artystycznego gestu. Z szacunku dla dokonań przodków darzą podziwem tradycyjny warsztat artystyczny. Wystarczy im pędzel kałankowy, tusz rozcieralny i karta papieru by podjąć próbę uchwycenia wewnętrznego obrazu świata. Bardziej niż zmysłowy teatr barw wolą smakować różnorodne odcienie tuszu. Za cel stawiają sobie perfekcyjne opanowanie warsztatu malarstwa tuszowego, syntetyczny zapis stanów natury, a przez to dojście do jej istoty. Pragną być świadkami chwil, kiedy niebo spotyka się z ziemią a mgły powstają z kolan. Chcą tworzyć sztukę wrażliwą na zmienność stanów natury, otwartą na Uniwersum, spontaniczną, a zarazem poddaną surowej dyscyplinie. W postawie artystycznej nawiązują do taoizmu, który traktuje każdy element natury jako twór przepełniony duchem. Jednocześnie mają świadomość, iż wyrastają z europejskiej, chrześcijańskiej tradycji. Tym samym nawiązują do malarstwa symbolicznego, w tym do polskiego japonizmu, w którym środki artystyczne przejęte ze sztuki japońskiej stały się narzędziami symbolizowania natury, ujawniając jednocześnie wspólnotę postaw artystów polskich i japońskich. Pragną, w ślad za mistrzami chińskimi, traktować malarstwo jak milczącą poezję. Wiedzą, że wyjście od kaligrafii, czyli sztuki rytmu, pozwala na uchwycenie pierwotnych rytmów natury i że w tym właśnie punkcie spotykają się mistyczne tradycje malarstwa Wschodu i Zachodu. Wierzą, że górski pejzaż można pisać jak ikonę.”
Dr Łukasz Kossowski – Kurator i kustosz Muzeum Literatury w Warszawie
The base for Way of Ink is their relation with art and nature. As the matchless example, the artists consider works of Vincent Van Gogh, Jozef Chelmonski, Leon Wyczolkowski, english aquarelists, but most of all – the ancient masters of chineese ink painting: wen-ren. Confucius, Guang Cheng or Bo Yi considered walking in mountains Kontong as indispensable part of intellectual life. For Agata, Konrad and Lech it is the same with walks in Carpatia. They desire to be as closest to the Nature as possible, emmerse into it, coexist. Mountains are a sanctuary, a sacred land. Following chineese and japan masters, Way of Ink claim that the perfect way to accomplish this state is to use the ink techinique. The way of ink develops sincerity, intrasigence and spontaniety of artistic expression. The group respects and admire the traditional artistic craft. They only need a bamboo brush, stone ink and sheet of paper to take up a challange of grasping an inner picture of the World. Other than sensual spectacle of colours, they would givee the taste of various shades of gray and black. Their goal is to master the craft of ink and sythitesise the states of changing phenomena in order to get close to its very nature. They want to witness the momments such when the sky reaches the earth and mists rise. They want to create art that responds to the changing states of Nature, open for all of the Universum to reveal in their art, but also an art thet is subject to stict discipline of the craft. Their art style correspods with taoism, which recognises that spirituality is filling all phenomena. At the same time, artists are aware of their european-christian heritage. On this bridge between cultures, they relate to symbolic art, especially to polish japonism. This unique polish direction of art, used japan artistic means to symbolize the Nature and in effect, revealed common values for japan and polish culture. Following ancient masters, Agata, Konrad and Lech practice caligraphy and learn the rythm of the written words. Using the skills form caligraphy, they grasp the rythms of the Nature, when they are out in the field. They believe that the landscape can be written like an icon. They also believe that the picture can be painted and treated as a poem.
Dr Lukasz Kossowski -Curator and custodian of the Museum of Literature in Warsaw